سر به بیابان نهادن ....
شنیدی بعضی وقتا میگن از دست فلان کس باید سر به بیابون گذاشت؟
گاهی وقتا باید یه خداوقت درست حسابی به قدیمیا گفت.
آری گاه باید رو به جانب بیابان کرد و قدم در مسیر ناکجاآباد نهاد بلکه شاید دمی از زیستن با خلق سراپا غافل آسوده گشت.
خواه ناخواه آدمی در مواجهه با هر رابطه در زندگی چیزهایی به کف می آورد و متاعی نیز از کف می دهد . گاه آنقدر از کف مان می رود که لاجرم به آنجا می رسیم که عطای این زندگی را به لقایش ببخشیم.
و راهی نمی یابیم جز سر نهادن به بیابان
آری بیابان ! اما کجاست بیابانی که ما را ازین تجارت سراسر خسران نجات بخشد ؟
هر انسانی را بیابانی ست درخور خود که بر وی واجب است هرازچندگاهی در آنجا سکنی گزیند و چند صباحی را در حرای تنهایی خویش بیارامد تا که شاید شیوه تجارت خود در این دنیا اصلاح کند.
مرا نیز بیابانی ست بس آباد که هیچ دشت و صحرایی در سرسبزی و شادابی به گردش نرسد
گاه و بی گاه رو سوی بیابان خویش دارم و ایامی چند از گزند هر غریبه ای در امانم تا که شاید عطر آشنایی به مشام آید و جانی دوباره بیابم
آن بیابان آباد که هربار روحم را در آن شست و شو میدهم جایی نیست جز لابلای ورق های کتاب
بی گمان هیچ دنیایی همانند عالم واژگان و کتاب مرا از رنج های زیستن در این دنیای سراسر آشوب ، آزاد و رها نمی سازد.
آرزو دارم هر یک از شما نیز بیابانی بیابید بدین سرسبزی
فرزان